Het kunstproject ‘JANSSTRAAT 8*’ is een buitententoonstelling van 8 Haarlemse kunstenaars die elk een door hun zelf uitgekozen kunstwerk laten zien in het frame aan de Jansstraat 56 en dat drie maanden lang, van begin 2022 tot in 2023.
Kunstproject Jansstraat 8*
Het project laat zien dat ook buiten een plek is voor kunst waar je zomaar langs kan wandelen of fietsen. De komende twee jaar zullen er aan deze muur kunstwerken te bewonderen zijn van Jessica Assmann, Thé Tjong-Khin, Larissa Neslo, Joost Swqrte, Gerben Valkema, Bethany de Forest en van Fjodor C Buis. Tot 31 december 2022 hangt hier een werk van mij op deze plek.
Van 24 juni t/m 16 juli 2022 laat ik verschillende werken zien tijdens een solo-expositie in Galerie KRUIS-WEG68. Deze expositie bestaat uit glasobjecten, foto’s en werken van gemengde technieken.
Openingstijden
Galerie KRUIS-WEG68 is geopend van donderdag t/m zaterdag van 11.00 – 18.00 uur. En vanaf 16 juli is de tentoonstelling t/m 30 augustus 2022 op afspraak te bezoeken. Voor meer informatie: www.kruis-weg68.com
Nuel Gieles heeft over deze expositie en achtergronden een artikel geschreven die ik hier ook graag laat zien.
Glaskunst, gemengde techniek en fotografie: Van Overbeekes verhaal over licht en duisternis
Michel van Overbeeke opende voorjaar 2015 samen met Joke Stoute een galerie aan de Kruisweg in Haarlem in een pand waar destijds van 1914 tot 1946 kunsthandel J.H.de Bois gevestigd was en waar hij als jongen voor het eerst in aanraking kwam met schoonheid, sensualiteit en creativiteit. Meestal geeft hij er tegenwoordig hedendaagse kunstenaars de ruimte om hun werk te tonen. Slechts een enkele keer exposeert hij eigen werk, zoals nu met een tentoonstelling zonder naam en titel als fin-de-saison-expositie: glasobjecten, foto’s en gemengde technieken.
De belangstelling van Michel van Overbeeke (’s Gravenhage,1942) reikt wijd. ,,In beginsel draait mijn werk om het leven zelf. Niet het zichtbare, maar juist het niet-zichtbare, het niet-denkbare leven. Dat emotionele, ongrijpbare deel van de mens en het menszijn houdt me bezig en inspireert me. Het bevindt zich vaak nog in een denken dat zich niet zomaar laat vertalen in een basaal scheppingsverhaal: Adam en Eva die een appeltje eten…, dat is te gemakkelijk’’
Kennis in plaats van gevoel
,,Nee, in allerlei culturen komen soortgelijke verhalen terug. Ons christelijke scheppingsverhaal is heel helder, want het resultaat van eten van de boom van goed en kwaad, is dat ze verstoten worden uit het paradijs. Waar het daar misgaat, is dat kennis de leidraad van de mens wordt, in plaats van de kern van het leven zelf.’’
Achter de kunst van Van Overbeeke schuilt een manier van kijken naar het bestaan, het leven en de samenleving. ,,Het scheppingsverhaal uit het Oude Testament in de Bijbel is een metafoor die jammer genoeg vaak letterlijk is genomen. De evolutie speelt zich in zes dagen af. En nu zijn we aangeland in de zevende. Dat aloude verhaal gaat volgens mij vooral over licht en duisternis. Als we licht en donker niet afzonderlijk zouden kunnen benoemen, zouden ze niet eens kunnen bestaan in relatie tot elkaar. Maar ze worden ook niet alleen bepaald door hun ultieme contrast. De intensiteit van het zwart dat ik gebruik varieert. Zwart is de afwezigheid van kleur, maar ook de absorpsie van alle licht en kleuren. Dat maakt het zo fascinerend… Alles zit erin.’’
Zwaan
Dat geldt voor de zwart-witfoto’s van vrouwelijke naakten net zo goed als voor de gemengde technieken, alsook voor de glasobjecten die een bijzondere plaats innemen in galerie. In de etalage aan de Kruisweg trekt een witte zwaan op een goudkleurige drieteens-voet des kijkers aandacht. Het is een verwijzing naar Petrus’ verloochening van Christus, legt de kunstenaar uit.
Handschrift
Dat geldt voor de zwart-witfoto’s van vrouwelijke naakten net zo goed als voor de gemengde technieken, alsook voor de glasobjecten die een bijzondere plaats innemen in galerie. In de etalage aan de Kruisweg trekt een witte zwaan op een goudkleurige drieteens-voet des kijkers aandacht. Het is een verwijzing naar Petrus’ verloochening van Christus, legt de kunstenaar uit.
Doodgaat en leven
Maar identiek en identiteit hoeven niet per definitie veelzijdigheid uit te sluiten, zo blijkt als je de foto’s van de galeriehouder-kunstenaar in ogenschouw neemt. ,,Fotografie houdt me m’n leven lang al bezig. Fysiek moest ik een jaar of achttien terug stoppen met etsen. Daar is de fotografie voor in de plaats gekomen, die als vervanger voor de grafiek het professionele werkveld kwam binnengeslopen, zoals modelfotografie, het bos, de natuur, de ruimte, zeg maar elementen die altijd een hoofdrol in mijn werk hebben gespeeld. Het proces van leren leven en leren doodgaan vormen de grond onder alles wat ik maak.’’
Rode schoenen
Michel van Overbeeke zet, waarschijnlijk onbedoeld, zijn woorden even kracht bij met een voetbeweging van het been dat hij zittend, losjes over het andere heeft geslagen. Het valt me op dat hij een paar rode schoenen draagt. Aan de fotowand hangt een beeld van hetzelfde paar schoenen gefotografeerd op een grafzerk in de Sint-Jans-kathedraal in Den Bosch. De kleur van liefde op een plek van verleden leven als een metafoor van vergankelijk menszijn en de kunst die desondanks voortbestaat.
Kunst Centrum Haarlem viert dit jaar haar vijftig jarig jubileum. En dit lustrum wordt gevierd met de tentoonstellling ‘Oude helden kiezen nieuwe helden’.
Oude helden kiezen nieuwe helden
In deze tentoonstelling exposeren drie kunstenaars die hun sporen in de uitleen hebben verdiend. Samen met Marjan Jaspers en Peter Kempeneers ben ik een van die oude helden. Maar wij mogen op onze beurt zelf ook een jonge kunstenaar uitnodigen die wij waarderen én die niet eerder in Kunst centrum Haarlem hebben geëxposeerd.
Mijn keuze is daarbij gevallen op Stefan Kasper. Marjan Jaspers heeft voor Buba Čvorić gekozen en Peter Kempeneers voor Kamal Hayouni. Samen exposeren wij nieuwe werken.
Impressie en een paar getoonde werken
Vorige
Volgende
Stefan Kasper
Stefan Kasper (1983) studeerde Beeldende kunst aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Hij werkt sinds 2011, onder de naam DUONAR, regelmatig samen met de politieke cartoonist TRIK. En sinds 2012 maakt hij deel uit van het kunstenaarscollectief Horizonverticaal.
Stefan maakt licht absurde scenes die verwijzen naar de kunst, naar oude meesters of hedendaagse kitsch. Zijn focus ligt nu op kunsthistorische verwijzingen naar ‘vanitas’, ijdelheid, maar altijd met een knipoog.
Stefan Kasper - Drie schedels
Informatie en openingstijden
Oude helden kiezen nieuwe helden – 17 april – 12 juni 2021
Ontmoet de kunstenaars op de zaterdagmiddagen 24 april, 1, 8, 22 & 29 mei en 5 juni 2021. Maak een afspraak via info@kunstcentrum-haarlem.nl of bel 023 532 78 95
Kunst Centrum Haarlem is geopend van dinsdag t/m zaterdag van 11-17 uur
In Museum Haarlem werd in 2017, onder begeleiding van conservator Pina Cardia, ook het thema “The Last Supper Now” gebruikt voor een tentoonstelling.
De maaltijd als metafoor voor het leven
Alles wat we leren en/of ervaren nemen we tot ons en daar reageren we op en doen er iets mee. Dat verbeeld ik dan als een maaltijd en die vindt altijd plaats in het NU.
Vorige
Volgende
Een deel van deze tentoonstelling was in 2016 te zien in het Stedelijk Museum van Kampen maar in Haarlem zijn er nieuwe toevoegingen én een andere benadering gebruikt. Dit keer geen overzicht van maaltijden maar de meest recente ontwikkeling. Zo lopen we bij het binnenkomen over een foto-vloer waarop een naakte vrouw een meloen aan het vermorzelen is, met aan de wand een fotoserie van een man die zich op een andere manier bezig houdt met een meloen. Welke vragen kunnen we hier bij stellen?
Ook is er een installatie met beer STEIFF uit de beroemde Teddy familie die de tafel schraagt en dan langzaam uit elkaar valt. Kijk je echter vanaf de andere kant dan vallen de elementen weer op z’n plaats.
In de grote zaal zien we dan de installatie “The last supper now” bestaande uit een tafelblad met een appelmoes kop waaromheen 12 naakte volgelingen. Dit blad wordt gedragen door 12 houten schaduw figuren die de geschiedenis en het heden vertegenwoordigen.
NOW maakt alle vragen actueel. Wie stelt de juiste vraag?
In 2015 werd ik door Stan Petrusa, de toenmalige directeur van het Stedelijk Museum in Kampen, gevraagd om een tentoonstelling te maken in zijn museum. We werden het al snel eens over het thema. Het werd een gegeven waar ik al jaren mee bezig was: “het laatste avondmaal”.
THE LAST SUPPER NOW
Op de tentoonstelling was een aantal avondmalen uit diversen jaren te zien. Ook werd het meest recente werk uit 2016 gepresenteerd.
Het Laatste avondmaal is bedoeld als metafoor voor het leven NU. Het steeds veranderende nu, dat we niet kunnen vasthouden of ontkennen. Het ‘nu’ waar we wellicht in zouden kunnen leven zonder verleden of toekomst. Leven zonder angst of verlangen en zonder oordeel. En altijd alert, volledig aanwezig in het NU!
Dit thema onderzoeken met behulp van beeldende kunst was voor mij het uitgangspunt en werd ook een heerlijk avontuur.
De Vishal op Locatie (VIP) is een samenwerkingsproject tussen de Haarlemse Kunstenaarsvereniging De Vishal en Philharmonie. Ongeveer acht maal per jaar is werk van een lid van De Vishal te zien in het lichte en ruime trappenhuis bij de Kleine Zaal van de Philharmonie. Vanaf 9 oktober was mijn werk De Maaltijd daar te zien tot 3 november 2019.
Dit werk “De Maaltijd” is gemaakt in 1989 en is een grote drogenaald ets gemaakt op rijstpapier/Marouflé op linnen van 180 x 350 cm.
